Özgürce , hiç müdahale olmadan oynanan oyun kadar keyiflisi yok sanırım . Burada özgür olmak isteyen benim tabii ki .Buse’nin sırtıma çıkıp bütün evi gezmek istemediği , misafircilik oynarken sıkıntıdan patladığım zaman kalkmak istediğimde bacağıma yapışıp zorla oturtmadığı , beni zorla doktor yapmadığı , pastacı hanım olduğunda bana yamağı gibi davranmadığı oyunları daha bi çok seviyorum 🙂 Özgür takılmak istiyorum , ama her zaman mümkün olmuyor.
Şimdiye kadar Buse ile adını bile telaffuz edemediğim mosteteterarerisi aktiviteleri hiç yapmadım . Bütün günümü onunla oynayarak geçirdiğimde hiç olmadı .
Ben zaten gün içinde yaptığım bir çok şeye Buse’yi dahil ediyorum . Ütü yaparken , etrafı toplarken , yemek yaparken ,kitap okurken , spor yaparken . Bunların hepsi zaten onun için yeni bir oyun , keşfetme aracı . Soğanın kabuklarını soymak , masaya teker teker tabak götürmek , oyuncaklarını toplamak , müzik ile dans ederek spor yapmak … Ya da hiç bir şey yapmadan peşimde dolaşmak.
Tablet izlemek istediği zamanlar veriyorum , hatta son zamanlarda ben yemek yaparken o tablet izlemek istiyor. Ne demeliyim ‘Hayır yavrum , ben sosyal medyayı takip ediyorum , blog yazıyorum ama sen kullanma , çok zararlı , ‘mı demeliyim .Aaa ya da 2,5 yaşında ki çocuğa saatli mi izletmeliyim ,’süren doldu , hadi bakalım ‘ mı … Ahh hadi ama …. evet bende çocukların sabahtan akşama kadar pc , tablet ya da tv başında olmasına karşıyım ve onların doğum günü partilerinde bile telefonları eline alıp , bir birleriyle hiç iletişim kurmadan saatlerce tabletle oynamalarına üzülüyorum ama ‘saatli izin veriyoruz ‘ , hiç dokunamaz bile’ diyen anne babalardan olamam .
Ayy neyse tabii ki herkese göre kendi anneliği en doğru olanı . Ben kimseye kızmıyorum ,eleştirmiyorum ve karışmıyorum ya da yadırgamıyorum. Her ev içinde farklı bir yaşam var. Bir araya gelen bir çok farklı karakter.
Ve sen ne yaparsan yap , ne kadar ‘ben çocuğumu böyle yetiştireceğim , o proje çocuk ‘ dersen de su akar yolunu bulur .
Onun için en güzeli rahat olmak . Çocuğu da rahat bırakmak. Kesinlikle işler çok daha keyifli ilerliyor o zaman . Ve hiç birimiz mükemmel değiliz – olmak zorunda da değiliz- ,çocuklarımızda .
Ahh neyse bu kadar bıdı bıdı yeter sanırım . Aslında yazmak istediğim iki cümleydi ama artık nasıl dolduysam .
Sadece , çocuklar ile evde oyun oynamak bazen – hatta çoğunlukla – çok keyifli olabiliyor yazacaktım . Neler yazmışım . Neyse ..
Parmak boyalarına ben bile delirirken Buse’nin aşırının aşırısı sevmesi çok doğal. Daha öncede bahsetmiştim , boya yapmak Buse’de öyle tutku değil. Halen sadece karalama yapacak kadar yeteneksiz ama kalp çizemediği için ağlayacak kadar ressam ruhu taşımakta .
O bu kadar yeteneksiz olunca sadece ellerimizi boyayarak büyük bir kağıda el izlerimizi çıkaralım dedim . Bu kocaman saman kağıtlardan artık ne kadar aldıysam bitiremedim .
Kağıdı serip boyaları getirince aklıma Tübitak ‘ın ‘çocuklar için eğlendirici etkinlikler’ kitabında gördüğüm bir oyun geldi. ‘Büyükçe bir kağıda yol çizin ve arabalarınızı bu yolda sürün ‘gibi bir oyundu. Kitapta ilham verecek ya da bir çok kez kurtarıcı olacak çok güzel öneriler var . Aslında bir çoğu bildiğimiz , gün içinde yaptığımız oyunlar etkinlikler belki ama bir kitapta yazılı olarak elimizin altında olması çok güzel .
O zaman bizde kocaman yolları olan bir bir şehir yapalım dedim . Tabii ki evleri ağaçları ben çizdim Buse’ye içini boya dedim . Baktım evi son derece çılgın ve Dali bir enerji ile boyuyor ‘sen git kenarları boya ‘dedim ,resmen çocuğumu kendi kurduğum oyundan attım .
Baktım, yavrum hiç umuru değil gitmiş kenarda oynuyor ‘gel kız ‘dedim . Sonrası malum zaten ; ben yaptım o bozdu. Hayır yani , sanki bende Frida’yım da çocuğa kızıyorum bozdu diye .
Bayağı bir sanatsal şeyler çizdikten sonra oyuncaklarını yerleştirdik. Arabalar , balıklar , dinozor , keçi falan .
Hatta keçi için mera bile çizdim . Serbest dolaşan hayvanın ot yediği için daha lezzetli sütü olduğunu anlatmaya çalıştım . Süt ve lezzeti aynı anda duyunca zavallı keçiye ot yemesi için baskı uyguladı.
Keçinin çenesinde halen yeşil boyaları duruyor . Çıkmadı. Bir de aklımızdan boya yaparken çok eğlenmemiz çıkmadı . Arada halen söylüyor ‘ ikimiz beraber ne güzel şehir yapmıştık ‘ diye . Bu sanırım tekrar aynı etkinliği yapmak için açık bilet onun dilinde , ama işte anlayana .
Ve her zaman olduğu gibi ben Buse’den daha çok eğlendim .
Vaktiniz ve enerjiniz varsa kocaman bir kağıdı yere serip çılgın bir şehir çıkarın sizde ortaya . Kesinlikle gördüğünüz en güzel şehir sizin ki olacak .
5 Yorum Var
Yaşasın çocukları ile oynamayı beceren anneler ve kahrolsun bağzı ben gibi beceriksiz anneler. Bi montessori annesi, efendime söyleyeyim bi oyuncu ya da ruhani anne olamadık. Bizimki de evlat, biz de insanız. Yarın öbür gün bu çocuk demez mi “sen ne biçim annesin?! Bak arkadaşımınki zıpzıpçı anne, diğeri hedehedeci anne. Sen nesin? Dümdüz anne!” Ah Serra geç kalmadan ismimizin önüne bir sıfat bulmalıyız.
En güzelini yapıyorsun. O kadar program, proje yapmak beni de kasar. Günün içersine dahil etmek, her şeyi oyun haline getirmek ya da ondan yardım alarak bir şeyler yapabilmek gibisi var mı! Çocuğunu arkadaş buluşmalarına getirmeyeni de anlamıyorum. Çok özel bir buluşma değilse, içeceğin bir kahve, oturacağın 1-2 saat. Çocuk rahat bırakmaz diye bırakıyorlar bakıcıya. Nasıl alışacak peki böyle ortamlara? Çocuğunu elini ayağını dolayan, engelleyen biri olarak değil, hayatın içine alıp mutlu olmak varken bu tavırları anlayamıyorum.
Teknoloji konusuna gelince: Saatli olmasa da bizde de yapabildiğimiz kadar sınırlı. Yemek saatine kadar falan gibi sınırlar. Yoksa ödevlerin bir kısmı için ya da konu araştırmak için zaten bilgisayardalar. Çocukları büyütürken tablet falan yoktu zaten, akıllı telefonlar da. En azından bizim evde yoktu.
Ne güzel bir gün geçirip eğlenmişsiniz, bence de tekrarlayın. Harika bir Serra-Buse şehri çıkmış ortaya:) Ben çocukların tabletle vakit geçirmesine değil de tüm vakitlerini tabletle geçirmelerine karşıyım, hem sadece çocukların değil yetişkinlerin de. Bir de yemek yeme gibi bir alışkanlık kazandırılırken çocuğun eline tablet verilmesi ya da televizyon izlerken yemek yedirilmeye çalışılması ilerisi için gerçekten sorun yaratabiliyor, bizzat deneyimlerimle sabit. Anne değilim, hatta eğitimimden dolayı teorik yanım ağır basıyor ancak benim de tüm gözlemlerim ‘suyun akıp yolunu bulduğu’ yönünde. Dolayısıyla bir gün anne olabilirsem katı tutumlardan ziyade rahat yaşamayı tercih edeceğimi şimdiden zihnime yerleştirdim. Senin deneyimlerin de örnek olacak bana. Şahane post için teşekkürler, sevgiler:)
Proje Çocuklar 🙂 ilk satırların düşündürdü beni…
Bu kitabı ve ilk kitabını ben de seviyorum.
Ben de faaliyet çok yapan bir anne değilim. parktaki kumlarda oynamak bana /bize daha çok keyif veriyor 🙂
Kesinlikle faaliyet insanı değiliz biz , Parkta olmayı bende Buse kadar çok seviyorum çünkü o oynarken ben kitap okuyabiliyorum 😀